Alacabal / Erbaa / Tokat
Çocukluğumun en güzel günlerinin geçtiği köyümdeki orman yollarından bir kare görüyorsunuz. Her virajı, her taşı, yokuşu ve inişiyle hep anılarla dolu. Eski günleri hatırlamak amacıyla dayımın davetini kırmadım ve onunla beraber sırtımda fotoğraf makinesiyle odun toplamaya gittim.
Dayım, anneannem ile yaşıyor. Ömrü çobanlıkla geçmiş, hiç evlenmemiş, neşesinden hiç bir şey kaybetmemiş dayım. Ben bildiğimden beri iki işle uğraşır. Birisi çobanlık diğeri de odun işleri. Bazen yaylada bazen köyde ama bayramlar da dahil boş durduğunu pek görmedim.
Bu maceramızda orman yolunda çok keyifli vakit geçirdik. Bana türküler söyledi, güldük eğlendik. Odunumuzu topladıktan sonra köye geri döndük. Bu arada söylediği türküler hep kahkaha ile biter. Sosyal medyadan da ara sıra söylediği türküleri paylaşıyorum.
Bu arada dayımın hayatıyla ilgili kısa bir belgesel çekmeye karar verdim. Şimdiden bol kahkahalı, türkülü, neşeli ama bir o kadar da hüzünlü bi yapım olacağına eminim. Varol dayım, hep neşe ile kal.